Afscheid [E^gjtBUD^dJSgjdl %©©(tfg]gj©[kmd] ©©irms}©^©©©^ ©©©nü wSÊÊimfooüo® Vereniging Vrienden van de Vlissingse boulevards Van Ruiten Fruit b.v. eville Dag Ben en Marian geniet ervan FOOD SERVICE Van Damme Sr. ■xm iii\rt»pw n%# bedankt voor het KRUIDENIER BV vertrouwen. Van Damme Jr. succes de komende periode! Boulevard Bankert 308 - 4382 AC Vlissingen Tel.: 0118-410199 Nu heb je eindelijk weer tijd voor Benolin heel veel succes en bedankt voor alles! vlees combinatie zuid-west Wij wensen Ben en Marianne véél HEINEKEIM bier plezier Op de cruciale vraag antwoordt hij met een pertinent 'nee'. Hij zal niet, zoals her en der wordt gefluisterd, een bruine kroeg openen in Vlissingen, Middelburg of een Walcherse kust plaats. Hij stopt gewoon met de horeca omdat zijn zoon Joost er klaar voor is om alles over te nemen. Twee kapiteins op de commando posten van de sterrenhotels Arneville en Arion kan niet. Dus trok Ben van Damme zijn plan, golf spelen bij zijn appartement in Spanje. 14 FAAM/VLISSINGER Woensdag 3 maart 1999 nam hij onmiddellijk r dat hij regelmatig werd t.r, zoals hier bij de Miss Bedrijfsweg 6 4387 PD Vlisingen Telefoon: (01181 494949 - Fax 494940 Dirk Dronkersweg 16 4462 GA Goes Tel.: 0113-217470 \x Vg rand hotel Boulevard Bankert 266, 4382 AC Vlissingen tel.: 0118-410502 - fax: 0118-416362 E mail: arion@zeelandnet.nl Internet: http://www.zeelandnet.nl/arion Veertig jaar in het vak, vijfentwintig jaar onderne mer, twaalfeneenhalf jaar Hotel Arneville, vijf jaar Hortel Arion en afscheid. Reden om een feestje te bouwen. Dat gebeurt zaterdag 6 maart vanaf 18 uur in Grand Hotel Arion in Vlissingen. Ben, geweldige vent, altijd bereid om'noodlijdende voor horeca, instellingen en grootkeuken Ben, we hebben je gevolgd van Lamme goedzak tot ARION. Daar waar mogelijk, zullen we je blijven volgen. Familie Van Damme SUCCES voor nu en de toekomst. C5 -assfe OJ p S c''s pt0 Vis- Mossel leverancier Voor horeca en grootverbruik Lukte het hem destijds om bij voorbeeld in restaurant Mira- belle als een van de jongste bedienden op de achtergrond te blijven? „Dat was inderdaad verschrik kelijk moeilijk. Ik meende al tijd mijn mond te moeten roe ren. Ik had trouwens destijds de heilige overtuiging dat ik het altijd beter wist. Maar de maitre en al die andere chefs die boven me stonden konden er ook wel mee lachen. Ik ge loof niet dat ze echt een hekel aan me hadden, ze vonden het hooguit wel eens moei lijk". Overigens was er nog een belangrijke reden om el ders te solliciteren naar een hogere rang. „Hoe hoger je namelijk stond, hoe meer je kreeg uit de bedieningspot. In die tijd betaalden de gasten standaard vijftien procent be- dieningsgeld". Opvallend is dat de Zeeuw veel in Brabantse eethuizen aan de slag ging. Bij elkaar zes zaken in Breda en Den Bosch over een tijdsbestek van zo'n acht jaar. „Dat heeft natuurlijk er mee te maken dat ik in Breda Marianne had ont moet, met wie ik later trouw de en nog getrouwd ben". Hij voegt er onmiddellijk aan toe: „Marianne is heel belangrijk voor me geweest. Ik ben een dromer en liet heel wat bal lonnen op. Dankzij haar zag ik vaak in dat het zeepbellen wa ren. Zij was min of meer een logische rem. Zonder haar was ik nu* multimiljonair ge weest, of ik lag in de goot. Maar ja. Als, als, als...". Dan komt de hotelier op - wat hij noemt - zijn tweede ambi tie. „Dat is televisie en radio. Als ik een microfoon zie, wil ik er doorheen lullen. Als er geen mensen zouden zijn zo als ik, was er geen televisie of radio". Ook hier spreekt de dynamische Ben van Damme. „Ik hou niet zo van postzegels of luciferdoosjes sparen", en verhaalt over zijn periode bij de ziekenomroep Walcheren waarvoor hij bij voorkeur be roemdheden ondervroeg over hun wel en wee en het waar om. Een anecdote. „Trouwens, op een avond zaten Harry Boer met zijn vrouw en dochter Marianne in het restaurant. Op gegeven moment kregen we Marianne achter de piano. Ze speelde samen met Pia Beek. Dat werd een succes en Pia Beek voorspelde haar een grootse carrière. Ze had gelijk. Marianne is nu een heel grote pianiste. Een hele grote". De volgende trede werd Hotel Riche aan de Boulevard in Vlissingen, het huidige Sol skin dat Van Damme omtover de tot de Lamme Goedzak. „Ruimte moet ik hebben", de monstreert hij met breed arm gebaar. „We hebben daar meteen het terras vergroot. Dat was zo klein dat het in een mum vol was en toch onge zellig bleef. Het was er de hele dag vol en de mensen bestel den vooral sapjes die we maakten met de toen uiterst moderne persmachine. Ik or ganiseerde er van alles om de mensen te vermaken. Kijk. Daar gaat het om. In de hore ca moet je plezier hebben. Als je een kop tomatensoep over je broek krijgt van een vrien delijke serveerster, zul je al gauw zeggen: 'Geeft niet meid. Had mij ook kunnen ge beuren'. Als daarentegen zoiets ge beurt door een onvriendelijke kelner of serveerster, heb je meteen de pest in en ga je niet meer terug naar die zaak. Mijn filosofie luidt: een bief stuk kun je thuis voor vijf gul den eten. Bij mij betaal je der tig gulden meer. Mag die klant dan voor dertig gulden vrien delijkheid krijgen? Dat is toch het minste wat je kunt doen. Als ik naar een avond van An- dré van Duin ga voor dertig gulden wil ik ook voor dertig gulden kunnen lachen. Heeft die komiek de pest in en komt niet over, dan heb ik alle recht om mijn geld terug te vra gen". In het midden van de jaren tachtig wordt het menens en Buitenruststraat 22, Middelburg Tel.: 0118-638456 Fax:0118-615154 over groeien en gooide een balletje bij hem op. Inderdaad. Hij wilde verkopen, maar ik moest wel tienduizend gulden eigen geld hebben. Dat had ik niet. Nu had ik prima connec ties met wethouder Vos in Koudekerke. Dat kwam omdat ik de Spel zonder Grenzen had georganiseerd met deelne mers uit Koudekerke voor de NCRV. Wethouder Vos was daar apetrots op en ik wist dat hij niet onbemiddeld was. Hij ging onmiddellijk akkoord. Je zou het koopmansgeluk kun nen noemen, maar toen ik het strandpaviljoen voor het eer ste seizoen open had - overi gens samen met mijn toen malige buurman Piet Koster - kregen we de beste zomer van de eeuw en een jaar later een nog betere zomer. Een derde zonnige zomer geloofde ik niet. Het was bovendien een enorme belasting voor de vrouwen. Piet had een baan als autoverkoper en ik bleef vertegenwoordiger. We ver kochten de tent en zo kwam ik aan mijn eerste geld. Ik ben gen klaar stond, moest hij zelf op eten of weggooien. „Wat wel lukte waren de concerten met Pia Beek, de Dutch Swing College Band en andere grootheden zoals Chris Bar ber. Ik contracteerde ze voor twee keer drie kwartier per avond, maar ze vonden het zo gezellig dat ze meestal langer bleven voor hetzelfde geld. Peter Schilperoort van de Dutch Swing College Band vroeg me toen hij de eerste keer kwam of hij zich in deze ruimte moest omkleden. Toen hij hoorde dat hij er moest spelen, fronste hij wel wat met zijn wenkbrauwen. Hij was gewend om voor grote zalen te spelen". „Veel geld had ik in die tijd niet. Ik kon de artiesten amper betalen. Maar ik had het er voor over. Op gegeven mo ment bedacht ik dat ik een menukaart nodig had. Daar had ik geen geld voor, dus schreef ik alles op een zelf ge maakt bord. Dat was nog ner gens vertoond en had er suc ces mee". steekt Van Damme zijn nek uit. Hotel Arneville is in zicht en zo menigeen zet vraagte kens. Weddenschappen wor den afgesloten. Hoe lang redt hij dat, vraag de bezorgde burger zich af over zoveel koelheid en tegelijkertijd zo veel branie. „Ach", zucht de scheidende hotelier. „Die op merkingen horen er bij. Het was gewoon een kwestie van dat het ging kriebelen. De za kenlui in het Sloegebied had den er de pest aan om voort durend in de file te staan voor de Sloebrug. Vandaar dat een hotel aan de ze kant van de brug uitkomst moest bieden. Vanaf het begin liep het lekker, eigenlijk steeds beter. Op gegeven moment kregen we een economische crisis en voelden we een teruggang. Je kunt dan wel gaan zitten wachten tot het beter wordt, maar zo zit ik niet in elkaar. We zijn toen voor een paar miljoen gaan investeren. Dat helpt altijd. Investeren is de sleutel naar succes". En toen kwam Joost. „Hij had de Hotelschool en had de wereld gezien. Voor mij kwam daardoor ruimte om iets nieuws te beginnen. Arion stond er al min of meer, hoe wel het nog niet die naam had. Er waren weinig gega digden. Hilton en andere gro te ketens vonden Arion te klein. Ik heb het toen op een akkoordje gegooid met de projectonwikkelaar. Zo van als jij me helpt, betaal ik je als het goed draait. Achteraf gezien is het onvoorstelbaar dat ie mand dat doet. Kennelijk heeft mijn reputatie geholpen. Arion draait nu voortreffelijk. En Joost is voor honderd pro cent eigenaar". Arneville en Arion. Beide be ginnen met een A. Bloedse rieus: „Waar ga jij met vakan tie", vraagt hij. „Weet je ook nog in welk hotel je sliep? Nee dus. Precies. Dat bedoel ik. Mensen gaan in Zeeland met vakantie, maar vergeten de naam van het hotel. Als ze in een hoteilijst van Zeeland kij ken, staan de namen van onze hotels altijd bovenaan. Zuider duin onderaan, omdat zijn naam met een Z begint". Overigens is het niet alleen het golfspel waarmee Ben van Damme en zijn vrouw Marian ne zich gaan bezighouden. „Ik ben nog een videoproductie bedrijf begonnen. Daar gaan we video's maken met instruc tie over sporten zoals biljarten en zeilen. Uiteraard volgen nog meer instructiefilms van allerlei sporten, bijvoorbeeld darten. Wat ik ook ga doen is het middel Benolin verder ontwikkelen, een middel te gen zweetvoeten. Ik kan daar nu veel meer investeren dan toen ik ermee begon en met een ouwe slagroomspuit de tubes vulde. Ook doe ik ad vieswerk voor bedrijven. Niet structureel, maar gewoon ad hoe. Ik wil me absoluut niet meer binden. In werkuren ben ik inmiddels pakweg 140 jaar. Ik ben nog lang niet op. Als ik geen zoon had gehad die het van me wilde overnemen, was ik waarschijnlijk gewoon doorgegaan. Maar ik blijf zijn vader en blijf hem steunen. Een nieuwe kroeg?" Wijs schudt hij zijn hoofd. Nee dus. Maar ja. Het bloed - zei hij zelf - kruipt waar het niet gaan kan. De waslijst bestuurlijke functies die hij ooit bekleedde heeft hij ook al opgezegd Tijdelijk ging Van Damme de hectische kant van de horeca uit de weg en werd verkoper van keukensystemen voor de horeca en instellingen. „Ik had inmiddels twee kinderen en wilde wel eens een gewone baan". Zeeland werd zijn standplaats, dus verhuisde hij andermaal, nu naar Koudeker ke. Na vijf jaar blikte de jonge vader toch in de richting van de directe horeca. „Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik hoorde dat iemand zijn strandpaviljoen wilde ver kopen. Ik liet er geen gras Zoals gebruikelijk is de 54-jari- ge Ben van Damme stipt. Die vrijdagochtend laat hij niets aan het toeval over. Plakboe ken met foto's en krantenknip sels heeft hij bij zich, om elke uitspraak eventueel te kunnen staven. Dan lacht hij breed, zet z'n bril wat hoger op z'n neus en wijst op een foto. „Kijk. Prinses Margriet. Verrek ja....". En dan gaat hij over op zijn persoonlijke geschiedenis; een succestory, als van een zondagskind, oordeelt hij zelf. Een aaneenschakeling van toevallen brachten hem van eenvoudige afwasser tot ho telmiljonair. Telkens als hij een trede hoger was, blikte hij ambitieus naar de volgende sport van de carrièreladder. „Ik begon in een tijd dat er voor het kelnersvak absoluut geen opleiding bestond". Dat was in 1959. „Je leerde het vak in de praktijk". Van Dam me begon als afwashulp in Hotel Noordzee in Cadzand en vervolgde een jaar later zijn horecaloopbaan in Hotel de Wielingen in dezelfde Zeeuws-Vlaamse badplaats. „In Hotel Noordzee werkte ik als afwashulp. Maar ik zag ook de kelners. Die hadden het heel wat makkelijker. Van daar dat ik een jaar later iets anders zocht". En zo ging het constant, van het ene etablissement naar het andere. Ook sterrenrestau- Hoewel dat hotel-restaurant typisch een seizoensbedrijf was, meende de optimistische Van Damme daar onmiddellijk met wat simpele initiatieven verandering in aan te bren gen. Dat lukte niet, het gebak dat op winterse weekeindda- rants kregen de jonge Axelaar op sollicitatiegesprek. „Als je in die tijd promotie wilde ma ken moest je wel veranderen van baan. Je had toen enorm veel rangen en standen in de betere horeca. Als kelner stel de je voor mijn gevoel wat voor. Je kon wat uitleggen aan de gasten en ze vroegen van alles. Daar had ik lol in. Met mensen omgaan". Dan peinst hij: „Misschien had ik net zo veel lol in mijn werk ge had als ik vepleegkundige was geworden". Wie Ben van Damme kent, weet dat hij maar zelden een blad voor de mond neemt. vervolgens gaan praten met mijn baas. Ik wilde een hogere functie. Die kon hij me niet ge ven, dus nam ik ontslag en kocht 't Streefkerkse huis in Zoutelande. En zie, ik was in eens voor honderd procent ondernemer".

Krantenbank Zeeland

de Faam | 1999 | | pagina 14