SCHOUWEN’SBADCOURANT
28 JUNI 193 4.
Uitgave Zierikzeesche Nieuwsbode.
No. 3 - le jaargang.
Dit blad wordt gedurende het badseizoen wekelijks gratis huis aan huis verspreid in de duinstreek.
duin lokken.
Dog- en Nachtverbinding
te Renesse.
De Administratie van de P.T.T. heeft aan
W. Gilijamse, smederij, telfoon 8, een koste-
looze doorverbinding verstrekt, met de
verplichting, dat hij tijdens de uren, waarin
de spreekcel in ’t hulpkantoor voor het
publiek gesloten is, gelegenheid moet geven
tot telefoneeren, zoowel overdag als ’s nachts.
Dat zulks een groote aanwinst betee-
kent voor de badgasten, die nu niet aan
uren gebonden zijn om met hunne woon
plaatsen te telefoneeren, behoeft geen betoog.
Zee, bosch en
Nog enkele weken en voor een talrijke
schare studeerenden, waarvan de jeugdige
bezoekers en bezoeksters van de kleuter
scholen en de discipelen van de Alma Mater
de buitenste gelederen vormen, heeft het
uur der gulden vrijheid geslagen. Dan volgt,
als ieder jaar, de uittocht naar bosch en
zee, naar bergen, heide en plassen. Voor
bijna allen heeft de naderende vacantie iets
verheugends en opwekkends. Er zijn ver
schillende omstandigheden die den Neder
lander dit jaar nopen zijn vacantie binnen
de eigen landspalen door te brengen. Ieder
kent die oorzaken, zoodat het niet noodig
is, ze nader uit te werken. Wel willen we
hier wijzen op de mogelijkheden die
eigen land on? biedt en wel op onze duin
streek, die ieder jaar meer gezocht en be
zocht wordt.
Onze landelijke dorpen aan Schouwen’s
westrand hebben zich in den loop van
enkele jaren gemetamorfoseerd in vacantie-
oorden, waar landgenoot en vreemdeling
de genoegens van strand- en badleven
kunnen smaken. Zij mogen dan al minder
mondain zijn, dan sommige van hunne
buitenlandsche collega’s, niemand zal beweren
dat de tijd ook hier heeft stilgestaan.
Onze stranden en duinen, wat een genot
hebben ze reeds menigeen verschaft en zullen
ze ook nu weer verschaffen. Het strand is
het kinderparadijs bij uitnemendheid. Ziet
ze graven en ploeteren de kleine kleuters.
Kijk naar de vernuftige bouwwerken door
de grooteren in vriendschappelijke samen
werking tot stand gebracht. Talloozen vinden
in de nabijheid der zee ontspanning, rust
ennieuwen levensmoed. De zee weet
te boeien, te betooveren door een altijd
wisselend aspect. Er is geen beter gastvrouw
dan de zee, de Noordzee, die langs onze
stranden schuurt. Ze stoeit met wie haar
zoeken in onbezorgde vroolijkheid, ze lacht
en lonkt. Ondoorgrondelijk in haar bedrie-
gelijke kalmte, kan zij een volgend oogenblik
in schuimende pracht het oog verblinden.
In speelschen overmoed kabbelen haar golven
over het strand, waar wij, ons koesterend
in de zonnewarmte, het altijd wisselend spel
van licht en schaduw volgen.
Kampeeren in de duinen.
Wees 'n goed kampeerder.
Nog enkele weken en de vacantie rukt
onze samenleving weer uit haar voegen,
verdrijft voor velen de rust en jaagt ons uit
de regelmaat van den dagelijkschen arbeid
in het ongewisse van het avontuur.
Dat avontuur, de romantiek van het reizen,
hebben we noodig om het sloopende van
die regelmaat en de tredmolen van het leven
van iederen dag te neutraliseeren.
Een prachtig middel daarvoor is het kam
peeren, wellicht een restje van het oerinstinct
dat nog in den modernen mensch leeft, maar
een gevaar in zich houdtde overdrijving
tot vagebondage. En dat moet het niet zijn.
Het kampeeren moet blijven het middel om
eenigen tijd te midden van de ongerepte
natuur, in direct contact er mede te leven,
haar schoonheid en herstellende kracht te
ondergaan. Wanneer dit niet het zuivere
motief is, dan loopt het mis met het kampeeren
en komen tegelijk op de kampeerplek de rust
en de schoonheid van de natuur in gevaar.
Want hoe sterk en altijd weer vernieuwend
de natuur is, ze is tegelijkertijd teer en ge
voelig en verdraagt geen schendende ruwheid.
Vele malen kan men zien waar gekampeerd
is. Dat moet niet en behoeft ook niet.
Het aantal kampeerders neemt gestadig toe.
Een gelukkig verschijnsel. Meerderen dan
voorheen kunnen van de ongerepte natuur
profiteeren. Laten we allen er voor waken
dat geen ruwheid en vulgariteit met dit ver
schijnsel gepaard gaat.
Westensc houwen.
Aan de uiterste zuidwestzijde van Schouwen
lag eenmaal Westenschouwen. Vroeger een
dorp, bestond het tot 1816 korten tijd als
een afzonderlijke gemeente, terwijl het nog
een kleine ambachtsheerlijkheid vormt, die
het eigendom was o.a. van de familiën de
Huybert, van Vrijberghe en de Crane.
Sedert het laatst der 15e eeuw is het dorp
buiten vertier geraakt, ontvolkt en te niet
gegaan.
Mag voor een deel het verloren gaan
van een enorme oppervlakte gronds aan de
geheele zuidzijde van Schouwen toegeschreven
worden aan de onvoldoende oeververdedi-
ging in ouden tijd, voor een ander deel kan
de langzame maar voortdurende daling van
de Nederlandsche kusten niet buiten reke
ning gelaten worden, waar men het land-
verlies verklaren wil.
Van Westenschouwen werd nog tot in
1846 de herinnering bewaard in den bouw
val van een toren, waarnaast destijds nog
duidelijk aan de oneffenheid van den grond
de plaats te bespeuren was, waar vroeger
de kerk had gestaan, terwijl achter de duinen,
die zich tusschen dien toren en het strand
opgeworpen hebben, bij zeer lage ebbe nog
nu en dan eenige overblijfsels van straten
en welputten zichtbaar zijn, die tot het oude
Westenschouwen behoord hebben.
Nu echter bijna negentig jaren geleden
genoemde toren gesloopt is, herinnert schier
niets meer aan deze vroeger niet onbe
langrijke plaats.
Het oudste stuk dat op Westenschouwen
doelt wordt geacht een brief van Hertog
Jan van Brabant van 7 November 1296.
De plaats wordt daarin genoemd ,,het dorp
dat men hiet Taleboitseinde ter nieuwer
sluse welke laatste bijvoeging doet ver
moeden, dat aldaar kort tevoren een zee
sluis gelegd was, waarschijnlijk tot afloop
van het binnenwater, zooals het ook van
elders gebleken is, dat vele jaren later aldaar
een zeesluis gelegen heeft, waardoor het
meerendeel van het binnenwater van dit
eiland moest geloosd worden.
Westenschouwen was eertijds een bekende
haven in Zeeland, vanwaar, volgens opgave
van den kroniekschrijver Reigersbergh, vele